برای من‌ـی که مرکز جهان خودم بودم، رها شده‌گی چیز خوبی بود. نه اینکه به درد و رنج علاقمند باشم، اصلا این توی تخصص من نیست و شاید یک روانشناس می‌بایست این بخش تاریک از وجودم را برای پیدا کردن جزئیات موثر درونیم مورد کنکاش قرار دهد.
اما برای این موجود تک‌بعدی که پشت دریچه‌ی چشمان خودش، توان دیدن ابعاد و زوایای متفاوت مسائل را نداشت، شاید واکنش متقابل می‌توانست سر عقل بیاوردش.
من هنوز نسبت به نوشتن این مطالب حساسم. هنوز با خودم فکر میکنم خواندن افکار لخت و کم‌اهمیتی، این‌چنین، چه جنبه‌ای از بی‌جنبگی و ناتوانی من را برایت روشن می‌کند. آن هم وقتی از روی عادت یک‌گوشه نشینی بدون برداشتن نگاه از روی کیبورد، می‌نویسم.
چند شب پیش، بیتا برایم اطلاعات اکانتش را فرستاده بود تا فیلم کوتاهی که ساخته بود را ببینم. حتی اگر فیلم خوبی نبود (که بود) باز هم همین مسئله که هنوز برای یک‌نفر توی جهان، نگاه و نظرم اهمیت داشت، به من احساس مهم بودن می‌داد. مفتخر بودم.
بعد به این فکر کردم که هر کدام از دوستان من، توی رویاپردازی‌شان متخصص‌اند. گرچه، شاید هنوز به استانداردهایشان نرسیده باشند اما در حال تلاشند.
فاطمه یک نقاش برجسته‌ست و حتی اگر همه گالری‌های شهر از نمایش کارهایش سر باز بزنند، من هنوز به سیاهی نقاشی‌هاش معتادم.
بیتا فیلم می‌سازد. زمان زیادی نگذشته از تحصیل سینما و توی همان یک مورد کاری که باهم مرورش کردیم، مشخص بود که فهمیده مقصد کجاست و راه از کدام طرف.
مازیار.. قرارداد دوتا آلبوم موسیقی بسته بود با لیبل امریکایی و تا اینجای کار که باخبرم ۶ آلبوم آماده انتشار کرده. شوخی نیست! ۶ آلبوم!
تو.. که در جریان جزئیات کارهایت نیستم، اما برداشتم از برنامه‌ای که پیش رو داشتی.. این بود که تمام توانت را گذاشتی پی به ثمر رسیدنشان.
و من؟ من تمام عمر دنباله‌رو دیگران بودم! با حداکثر حساسیت نسبت به پیرامونم، هر تابلویی، رو به هر مسیری می‌رفت.. تا وقتی که توی آن همراهی داشتم، راهِ پیش بود. حالا حتی شده خواندن جزوات درسی شیمی برای یک تجدیدی همین رشته توی دبیرستان!
هر مسیری که فکر کنی رفتم. یک مدت بست نشستم و روی نقاشی تمرکز کردم. دایره و خط صاف می‌کشیدم و توی ذهنم تصور گرافیکی بازی فروت نینجا بود. پیانو نواختم. خودم را هنرجوی موسیقی معرفی کردم. موهایم فر شد! ناخن‌های دست راستم نشانگر این بود که سازم را عوض کردم. پیش یکی از مطرح‌ترین اساتید آواز ۳ جلسه سلفژ گذراندم و بعد روی گوشی ازین برنامه‌های کارائوکی نصب کردم و همینطور عشقی نشستم پای کاور کردن کارهای ریدیوهد. از راهنمایی‌های ماه استفاده کردم بلکه داستان خودم را بنویسم. از کار استعفا دادم که برای خودم کار کنم. این آخری جدید است. این یکی را خانواده‌ام انداخته توی فکرم که شاید با قرض و قوله، کار و کاسبی برایم راه بیاندازند. شاید هم فکر می‌کنند که یک روزی برایم آستین بالا بزنند، بلکه ازین فکر و خیال بی‌حاصل، این خوش‌خیالی کودکانه دست بردارم.
اما نتیجه همیشه مشخص است، نه؟
این پست را میخواستم چند روز پیش برایت بنویسم. یک روز کلمه‌ها جمله نمی‌شد، یک روز جمله‌ها مرتبط نمی‌شد. یک روز هم‌ذات پنداری با سریال‌ها را به درگیری با این فکر‌ها ترجیح میدادم، و گاهی هم از فکر کردن بی‌نتیجه به ستوه می‌آمدم.
خلاصه که رسیدم به اینجا. به همین کف.
البته من هم موفقیت‌هایی داشته‌ام. شاید در نوجوانی.. همان وقتی که بچه‌های هم‌سن من پاهاشان را به زمین می‌کوبیدند که به شهربازی ببرندشان و من؟ ذوق من این بود که حین خرید خواربار همراه با پدرم، وقتم را توی کافی‌نت پاساژ محلی بگذرانم و لاگین توی سایت طرفداری هری‌پاتر، که نقل‌قول میکنم «عدم فعالیت بیشتر از دو هفته منجر به سلب دسترسی اکانت می‌شد»..
نتیجه‌اش را هم گرفتم. می‌خواهم بگویم: شاید بیان این عنوان که «فانتزی، بدبختی من است» توی جراید کثیرالانتشار، آن هم وقتی از انتقال لبخند و طعنه ناتوانند.. منتهای چیزی بود که می‌توانستم داشته باشم.
شهرت مقطعی، و زودگذر. که خیلی زود تبدیل شد به بدنامی و گوشه‌گیری.
از آن موقع زندگی من افتاده توی سراشیبی تندی که بعید می‌دانم بشود حالا حالاها انتظار سطح صاف را داشت. چه برسد به شلیک برای شکار ستاره‌ها.
هنوز زندگی رنگ باخته. خاکستری‌ست.
هنوز با سماجت، زنده‌ام.
۸
۰
